Giovanni zou onderstaande, door hem zelf gemaakte, tekst voordragen tijdens het Bevrijdingsfestival in Doetinchem waar stil gestaan zou worden bij de herdenking én de bevrijding. Helaas kon het festival niet doorgaan. De tekst is te mooi om niet gehoord of gelezen te worden.
Neem de tijd laat alle geluiden om je heen vervagen.
Want stilte is eigenlijk een ondragelijk geluid.
Helaas kent iedereen wel een stilte in zijn leven.
Stilte waardoor anderen kunnen bruisen.
Zodat ik niet stil hoef te zijn en kan zeggen waar ik voor sta.
Dat ik kan uitdragen wie ik ben.
Mijn eigen mening mag hebben.
Dit mag ik dankzij de stilte die andere gaven voor ons.
Wij moeten geluid maken voor onze vrijheidstrijders.
Zodat hun stilte niet vergeten wordt.
Wij moeten ook denken aan bij wie de stilte nu onverdraaglijk is.
Het gezin waarvan de vader die niet thuis kwam.
Je oma die alleen thuis zit.
Duizenden mensen die hun opa en oma geen eens mochten kennen.
Omdat hen de stilte werd opgelegd.
Alleen omdat ze waren wie ze waren.
Vooral nu in tijd van grote polarisatie,
Als iemand je de stilte wil opleggen kom in verzet.
Dan klinkt zelfs uit metrostations muziek.
Omdat onze menselijkheid de stilte dan tot zwijgen brengt.
Laten we de handen in elkaar slaan en laten zien dat wij de vrijheid waard zijn.
Ga eens op de koffie bij je buurvrouw die weinig bezoek krijgt.
Probeer elkaar te begrijpen in plaats van af te stoten.
Daar waar zij vluchten omdat daar de stilte omzich heen slaat.
Pak elkaars hand, reik tot een ander.
En laat de gene die de ander stilte wil opleggen.
Zien dat wij verenigd zijn en meer lawaai maken dan ooit.