Giovanni heeft zo zijn eigen mening over actuele onderwerpen. Soms zit er een boodschap in. Deze deelt hij graag met de lezers.
Ik ben een klif waartegen de zee klotst. Met een noodvaart sijpelt het water om mij heen. Door de erosie wordt ik gepolijst en krijg ik een sterke vorm, mooi rond en glad. De zee probeert mij te breken, maar ik breek niet. Eb en vloed hebben geen invloed op mij. Door de storm die ik doorsta ga ik soms kopje onder en moet ik het hoofd boven water zien te houden, maar die storm gaat ook weer liggen. Ook al fiets ik tegen de wind in en kan ik beter gaan lopen, stap voor stap. Dat gaat sneller dan achteruit gaan op de fiets.
Toch een eenzame rots omdat de andere stenen op de klif geen water vangen en het water en de wind niet voelen. De rots vangt alle klappen. Toch is de rots eigelijk niet alleen, want achter de klif staat een bos vol met bomen. Daarin staan twee hele oude bomen die bijna omvallen, maar rechtop blijven totdat de klif nog een beetje schaduw heeft en behalve wind en water niet verbrandt.
Maar de klif staat nu in zijn zwaarste storm, bijna afgebroken door de erosie. Het slijpen van steen doet pijn. Zonder zijn oude vertrouwde bovenlaag waar hij in kon schuilen, is het toch eng, maar de rotsenformatie breekt niet in tweeën. Ik blijf sterk en vind de kracht tegen de wind, de regen en het water zolang die twee bomen hem beschermen. Hij vindt kracht in alle soorten manieren. Sterker nog, hij maakt kracht en hij is kracht en daarom kan ik zeggen dat ik mijn eigen rots in de branding ben!